از مناطق حفاظت شده استان تهران چه میدانیم؟
- از مناطق حفاظت شده استان تهران چه میدانیم؟
به گزارش ایسنا، منطقه حفاظت شده یکی از مناطق چهارگانه سازمان حفاظت محیط زیست است که به‌دلیل حفظ و احیای رویشگاه‌های گیاهی و زیستگاه‌های جانوری آن ارزش حفاظتی پیدا می‌کنند. مناطق حفاظت‌شده، محیط‌های مناسبی برای اجرای برنامه‌های آموزشی و پژوهش‌های زیست‌محیطی به‌شمار می‌آیند و انجام فعالیت‌های گردشگری و بهره‌برداری مصرفی و اقتصادی متناسب با نواحی هر منطقه و بر اساس طرح جامع مدیریت مناطق، مجاز است.
منطقه حفاظت شده البرز مرکزی یکی از این مناطق در استان تهران است که در سال 1346 برابر مصوبه قانونی «شورای‌عالی شکاربانی و نظارت بر صید» به عنوان منطقه حفاظت شده اعلام شد و در حال حاضر قسمت جنوبی آن که حدود یک سوم کل منطقه را شامل می‌شود حدود 38 هزار و 646 هکتار وسعت دارد و تحت مدیریت استان تهران است.
این منطقه از شمال به دریای مازندران، از جنوب به ارتفاعات جنوبی رشته کوه البرز، از شرق به حوزه آبریز آب شیرین «حاجی ماهرود» و سرشاخه‌های رودخانه «کیا کلا»، «لار» و «نمارستان» و از غرب به شاخه اصلی رودخانه کرج محدود می‌شود.
این منطقه حدود 1100 گونه گیاهی دارد و بخش جنوبی آن جزو ناحیه ایرانی – تورانی است که از ذخیره گاه‌های ژنتیکی ایران به شمار می‌رود. همچنین به دلیل شرایط خاص اکولوژیک و توپوگرافی این منطقه، شرایط مساعد خاصی برای زندگی انواع وحوش فراهم شده و بارز ترین زیستگاه خرس قهوه‌ای در استان تهران در منطقه امن «سوتک» واقع شده است.
منطقه حفاظت شده کویر در سال 1343 توسط «کانون شکار ایران» با مساحت 609 هزار و 438 هکتار مورد توجه دولت قرار گرفت و در سال 1346 «سازمان شکار بانی و نظارت بر صید» چرای دام را در سراسر این منطقه ممنوع کرد. در سال 1355 به پارک ملی و در سال 1357 با توجه به امکانات و توانایی‌ها به پارک ملی کویر و منطقه حفاظت شده کویر تقسیم شد.این منطقه در استان‌های سمنان، تهران و قم واقع شده که منطقه حفاظت شده آن با وسعت 248 هزار و 957 هکتار توسط استان تهران و پارک ملی آن با وسعت حدود420 هزار هکتار توسط استان سمنان مدیریت می‌شود. منطقه حفاظت شده کویر مشتمل بر 302 گونه گیاهی است که بخش عمده آن‌ها گیاهان یکساله با عمر کوتاه نظیر تاغ، گز، قیچ، درمنه و خار شتر است. این منطقه به دلیل داشتن دشت‌های گسترده و ارتفاعات متعدد و پوشش گیاهی خاص شرایط مناسبی را برای زیست وحوش فراهم کرده است و از جمله معدود زیستگاه‌های «آهو» و «جبیر» در استان تهران به حساب می‌آید.
منطقه حفاظت شده ورجین قبل از پیروزی انقلاب اسلامی یکی از شکارگاه‌های سلطنتی بود که در سال 1358 به سازمان حفاظت محیط زیست واگذار و در سال 1361 بر اساس مصوبه شورای‌عالی حفاظت محیط زیست به عنوان منطقه حفاظت شده مصوب شد.
موقعیت جغرافیایی این منطقه با وسعت حدود 26 هزار و 982 هکتار در 15 کیلومتری شمال شرقی شهر تهران قرار گرفته است و در مناطق با آب و هوای مدیترانه‌ای گرم و نیمه مرطوب آن حدود 577 گونه گیاهی وجود دارد. همچنین منطقه حفاظت شده ورجین شامل 168 گونه جانوری است و از بارز ترین زیستگاه‌های «قوچ» و «میش» منطقه البرز مرکزی محسوب می‌شود.
منطقه حفاظت شده جاجرود در سال 1358 با تصویب شورای انقلاب اداره آن به سازمان حفاظت محیط زیست و در سال 1361 مجموعه حفاظتی جاجرود که مشتمل بر پارک ملی خجیر با مساحت 10 هزار و 692 هکتار و پارک ملی سرخه حصار با مساحت 8695 هکتار تحت مدیریت اداره کل محیط زیست استان تهران قرار گرفتند.
پارک ملی خجیر منطقه‌ای است با کوه های کم ارتفاع و تپه ماهوری با دامنه ارتفاعی 1300 تا 2100 متر که رودخانه جاجرود در آن جاری است و پارک ملی سرخه حصار منطقه‌ای است نیمه کوهستانی و تپه ماهوری با دامنه ارتفاعی 1200 تا 1800 متر که در اقلیم نیمه خشک و معتدل واقع شده است.
به گزارش ایسنا، در پی شیوع ویروس کرونا از اوایل اسفند ماه سال 1398 در ایران، اداره کل محیط زیست استان تهران به منظور جلوگیری از گسترش ویروس کرونا ورود به مناطق تحت مدیریت محیط زیست در حوزه استان تهران را ممنوع اعلام کرد.
انتهای پیام
